پژوهشگران چینی در بررسی جدید خود تلاش کردند تا سلول‌های سرطانی مقاوم در برابر دارو را با انتشار کلسیم در آنها از بین ببرند.
به نقل از فیز، “مقاومت در برابر چند دارو”(Multidrug resistance)، فرآیندی است که طی آن تومورها نسبت به چند دارو مقاوم می‌شوند. این فرآیند، دلیل بی‌نتیجه ماندن بسیاری از روشهای شیمی‌درمانی است که برای مقابله با سرطان صورت می‌گیرند.
سلول‌های تومور اغلب با افزایش تولید پروتئین‌هایی که دارو را به بیرون از سلول پمپاژ می‌کنند، مقاومت دارویی را نشان می‌دهند و تاثیر شیمی‌درمانی را از بین می‌برد. پژوهشگران چین در پروژه جدید خود، نانوذراتی ابداع کرده‌اند که با انتشار کلسیم در سلول‌های تومور، پمپاژ دارو را مهار می‌کنند و به معکوس شدن فرآیند مقاومت دارویی منجر می‌شوند.
پروتئینی موسوم به “پروتئین پی‌جی‌پی”(P-glycoprotein)، نقش مهمی در فرآیند مقاومت دارویی بر عهده دارد. این پروتئین، در غشای سلول وجود دارد و در آنجا از ترکیب موسوم به “آدنوزین تری‌فسفات”(Adenosine triphosphate) برای کسب انرژی استفاده می‌کند و داروها را از سلول بیرون می‌راند.
پژوهشگران تلاش کرده‌اند تا پروتئین پی‌جی‌پی را با استفاده از روشهای گوناگونی از جمله به کار بردن مولکول‌های مهارکننده و یا تخلیه آدنوزین تری‌فسفات متوقف کنند اما این راهبردها تاکنون با عوارض جانبی همراه بوده‌اند و یا دوام کافی را در بدن نداشته‌اند. آماده کردن برخی از این درمان‌ها نیز دشوار است.
پژوهشگران در این پروژه تلاش کردند تا پروتئین پی‌جی‌پی را با استفاده از روش متفاوتی متوقف کنند. پژوهش‌های پیشین نشان داده بود که شاید بارگیری بیش از اندازه سلول‌های تومور با یون‌های کلسیم بتواند هم تولید پروتئین پی‌جی‌پی و هم سطح آدنوزین تری‌فسفات را کاهش دهد اما این گروه پژوهشی تصمیم گرفتند راهی ارائه دهند تا کلسیم را به همراه یک داروی شیمی‌درمانی درون سلول‌های سرطانی منتشر کنند.
پژوهشگران تصمیم گرفتند یک “نانوژنراتور یون کلسیم”(TCaNG) ابداع کنند. آنها برای این کار، نانوذرات فسفات کلسیم را با داروی شیمی‌درمانی موسوم به “دوکسورابیسین”(Doxorubicin) بارگیری کردند و سپس آنها را با مولکول‌هایی پوشاندند که به نانوژنراتور یون کلسیم امکان می‌دهند تا سلول‌های سرطانی را هدف قرار دهد و به آنها وارد شود تا به انتشار کلسیم بپردازد.
پژوهشگران، این روش را روی موش‌ها آزمایش کردند و دریافتند که تومورهای آنها پس از ۲۱ روز درمان، به صورت قابل توجهی کوچک‌تر شد و هیچ گونه عوارض جانبی به همراه نداشت.
این پژوهش، در مجله “Nano Letters” به چاپ رسید.
