رامـوسیرومـاب بـرای سـرطـان پیشـرفته اوروتلیـال

محققان در بررسی‌های خود نشان دادند که افزودن آنتی‌بادی مونوکلونال IgG1 با نام راموسیروماب ramucirumab به دوستاکسل docetaxe- میزان بقای بدون پیشرفت سرطان پیشرفته اوروتلیال را طی 5 ماه پیگیری بهبود می‌بخشد.
هرچند تولید مهارکننده‌های checkpoinایمنی که PD-1/PD-LI را هدف قرار دهند، نشان از یک پیشرفت بزرگ درمانی در مدیریت سرطان پیشرفته اوروتلیال دارد، فقط 20 تا 25 درصد از بیماران مبتلا به سرطان پیشرفته اوروتلیال از این عوامل درمانی سود می‌برند. به هرحال، سرطان پیشرفته اوروتلیال تسلیم گزینه‌های بالقوه درمانی چندگانه می‌شوند، از جمله داروهایی که گیرنده‌های VEGF را هدف قرار می‌دهند.
به منظور ارزیابی این عوامل در سرطان پیشرفته اوروتلیال، یک گروه بین‌المللی از محققان با انجام یک مطالعه فاز 3، دو سو کور و تصادفی شده که با حمایت صنعت همراه بود، به بررسی 530 بیمار مبتلا به سرطان پیشرفته اوروتلیال پرداختند که تحت درمان با دوستاکسل (75 میلی‌گرم/ مترمربع هر 3 هفته یک بار) با یا بدون آنتی‌بادی مونوکلونال IgG1 با نام راموسیروماب (که به VEGFR-2 باند می‌شود) قرار داشتند. اغلب بیماران به دنبال کموتراپی سیسپلاتین محور دچار پیشرفت بیماری شده بودند و تعداد کمی از آنها نیز پس از درمان با یک مهارکننده ایمنی چک‌پوینت پیشرفت بیماری را تجربه کرده بودند.
بیماران درمان شده با دوستاکسل به‌‌علاوه راموسیروماب، در مقایسه با بیماران درمان شده با دوستاکسل به تنهایی، در طول دوره پیگیری که میانه آن 5 ماه گزارش شد، میزان بقای بدون پیشرفت بیماری (به عنوان پیامد اولیه) بیشتری را به دست آوردند (نسبت خطر: 757/0). نرخ پاسخ ابجکتیو نیز در گروه درمان ترکیبی دوستاکسل به‌‌علاوه راموسیروماب، در مقایسه با دوستاکسل به تنهایی، بیشتر بود. درمان به خوبی در بیماران تحمل شد و نرخ توکسیسیتی درجه 3 یا بیشتر در هر دو گروه درمانی مشابه هم بودند.

توضیح و تفسیر
مطالعه حاضر، نخستین بررسی بزرگی است که روی سرطان پیشرفته اوروتلیال انجام شد تا بعضی از مزایای بالینی درمان آنتی‌آنژیوژنیک را نشان دهند. محققان معتقدند که میزان بقای بدون پیشرفت بیماری 3/1 ماه در یک دوره پیگیری 5 ماهه، مزیت متوسطی به حساب می‌آید. تاثیر این ترکیب درمانی در بیمارانی که پیش از این تحت درمان با یک مهارکننده چک‌پوینت قرار داشته‌اند، نمی‌تواند بررسی شود، زیرا تعداد اندکی از این گروه از بیماران ارزیابی شدند و اینکه با استفاده از عوامل پیش‌آگهی خط دوم ثابت شده طبقه‌بندی نشده بودند. محققان منتظر نتایج مطالعه CALGB 90601 هستند که در آن بیماران به‌طور تصادفی پیش از درمان با کموتراپی سیس‌پلاتین محور، به گروه با یا بدون bevacizumab، تقسیم شده بودند.
منبع: Journa- Watch